دل خوش
دریا همه غصه هایش را با من قسمت می کند...مرا با آن شعری همدم می کند که می گفت...پروازرا بخاطر بسپار پرنده مردنی است...و آنگاه .دل خوش
دریا همه غصه هایش را با من قسمت می کند...مرا با آن شعری همدم می کند که می گفت...پروازرا بخاطر بسپار پرنده مردنی است...و آنگاه .اندر احوالات آقایان
مـــــردها کاین گریه در فقدان همســــــــر می کنند
بعد مرگ همســـــــر خود ، خاک بر سر می کنند !
خاک گورش را به کیسه ، سوی منزل مـــی برند !
دشت داغ سینـــــه ی خـــــود ، لاله پرور می کنند
چون مجانین ! خیره بر دیوار و بر در مــــــی شوند
خاک زیر پای خود ، از گریه ، هــــــی ! تر می کنند
روز و شب با عکــس او ، پیوسته صحبت می کنند
دیده را از خون دل ، دریای احمــــــــر مــــی کنند !
در میان گریه هاشان ، یک نظر ! با قصد خیــــــر !!
بر رخ ناهیـــــــد و مینـــــــــا و صنــــــوبر می کنند !
بعدٍ چنــــــدی کز وفات جانگــــــــداز ! او گذشـــت
بابت تسلیّت خـــــــود ! فکــــر دیگــــــر مـــی کنند
دلبری چون قرص ماه و خوشگل و کم سن و سال
جانشیـــــــــن بی بدیل یار و همســـــــر می کنند
کـــــــــج نیندیشید !! فکــر همســـــــر دیگر نیَند !
از برای بچـــه هاشان ، فکر مـــــــادر مـــی کنند
چین کلاغ
به اتفاق چندی از دوستان و اساتید(که البته فقط مدیر گروهمون اومده بود)رفتیم کوه.یه تیم ۱۱ نفره.صعود به طرف قله ی چین کلاغ که آخرش به قنات همان کوه ختم شد.
خیلی خوش گذشت.همه شادو پر انرژی بگو و بخند به راه بود.هیچ کس جز مدیر گروه خبر نداشت که مسیر چه جوریه.همه تصور می کردن می خوان برن جایی مثل کلکچال به خاطر همین از تجهیزات کوهنوردی خبری نبود.به طوری که یکی از بچه ها کفش پینگ پنگ پوشیده بود و یکی ۱۰۰ دست لباس آورده بود که مبادا یخ بزنه.اما کسی اسباب صبحانه نیاورده بود.همه دست ها تو کوله پشتی دکتر بود.
کوهنوردها هم با صفا هستند.با یه عده شون نشستیم چایی خوردیم.چای هفت گیاه.یه سری سعی میکردن راه و رسم کوهنوردی یاد بدن.یکی تو کوه آواز میخوند.یه خانمی هم از جماعت نسوان گروه ۲ تا عکس انداخت واسه خارج از کشور.
آدما تو خارج از حیطه ی اداری چقدر متفاوتند.رفتارها چقدر متفاوت میشه.همه چیز میاد تو قالب رفاقت.نه ریاست.
کار گروهی چقدر انرژی میده و اثر بخشه.افراد یاد می گیرند چی جور روابط اجتماعیشون را شکل بدهند.یکی از دوستان اول باری که سُر خورد و افتاد زمین یه مثنوی ۷۰ من گفت اما بعد از سر خوردن های مکرر دیگه حالش جا اومده بود و از عرش به فرش اومده بود.خلاصه همه یاد میگیرن به هم کمک کنند.در عین حالی که باید مواظب خودشون هم باشن.
احساس سلامتی بالاترین حسیه که تو این طبیعت بکر به آ دم دست میده.
عیدتون مبارک
...............................................................................
و خاصیت عشق این است.