فلاسفه همواره به دنبال حقیقت یک امر می گردند.شئ به ما هو
شئ.وجود بما هو وجود و خلاصه از این جور چیزها که بسیار
زیاد و متنوعند.من معتقدم هر آدمی حداقل یک بار در دوران
زندگی خودش در مورد موضوعی خاص به کاوش می پردازد.یعنی
لااقل یک پرسش اساسی براش مطرح میشود.حال این فرد یا به
دنبال حقیقت آن امر می رود یا نه.البته ممکن است کسی جستجوی
خودش را آغاز بکنه اما نیمه کاره آن را رها کند.که باید به چنین
آدمی گفت:
رهرو آن نیست که گه تند وگهی خسته رود
رهرو آنست که آهسته و پیوسته رود
اگر تمامی آدمیان به پرسش مطرح شده در زندگی خویش می
پرداختند چه بسا فیلسوفانی بزرگ می شدند و چه بسا جهان کنونی
رنگ و بوی دیگری پیدا میکرد.
به نظر من ،هر کس که در این جهان می زید ناگزیر فلسفه ای را
آغاز کرده است.زیرا زندگی ای را شروع کرده و در تمام پستی و
بلندیهایش مبانی ای را ااتخاذ کرده و بر اساس آن ، مسیر زندگی
خود را می پیماید.در این میان عده ای می کوشند تا فلسفه ی خود
را به نحوی از انحاء عمومیت بخشند و این گذر تاریخ است که
گستره ی آن را روشن می سازد.
مثلا سراسر زندگی سقراط در گفتگو و معاشرت با مردمان کوچه و
بازار می گذشت.او ادعایی بر راهی که می پیمود نداشت.حتی
کتابی هم ننوشت. اما گذر تاریخ او را در زمره ی بزرگترین و از
پایه گذاران فلسفه قرار داد.فلسفه ای که سراسر پر بود از
دیالکتیک.
بنا بر این،مهم اینست که ما به مسیری که می پیماییم باور داشته
باشیم.و بنیان های آن را محکم بسازیم.
سقراط میگه اگه زن خوب داشته باشید خوشبخت می شوید ولی اگه زن بد قسمتتون شد فیلسوف می شوید.
حالا شما از نظر تقسیمات سقراطی خوشبختید؟
من که خودم تو هیچ تقسیمی جای نمی گیرم.آخه سقراط اون موقع فکر نمی کرد که زن ها هم قابلیت فیلسوف شدن دارند.
با تو برای تو میگم که مثل آفتاب می مونی